Leven... Geluk... Moeiteloos... Pijn... Leren...

Woorden die voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En woorden die op willekeurige momenten de kop opsteken.

Zoals ook nu weer...

Ik voel een tweestrijd in mezelf. Een gevoel dat me op mijn plek houdt, terwijl ik weet dat er meer is. Niet omdat waar ik nu ben niet goed is, maar omdat ik voel dat er een grotere beweging nodig is. Voor mij. Voor de mensen om mij heen. In het klein én in het groot.

En in die grootsheid schuilt de angst. De pijn.

Mijn hele leven heb ik veel alleen gedaan. Dat kon ik goed, en ergens vond ik het ook fijn. Pas als het niet anders kon, vroeg ik om hulp. Maar die hulp vragen voelde als zwakte. Alsof ik pas waardevol was als ik het alleen kon. Die gewoonte zit diep in mij verankerd, en de afgelopen jaren heb ik laag voor laag afgepeld en getransformeerd; waar komt dit vandaan. Dat heeft me ver gebracht. Maar nu sta ik op een punt waarop ik wéér een laag dieper mag gaan. Er dwars doorheen bewegen. De parel vinden die daar verborgen ligt.

En dat patroon is niet alleen van mij. Het zit in mijn voorouderlijn. Mijn familiegeschiedenis laat zien hoe vrouwen niet werden gezien voor wie ze werkelijk waren – en hoe ze dat zichzelf ook lieten gebeuren. Hoe ze zich aanpasten, zichzelf kleiner maakten, hun kracht inhielden. Maar hier stopt die cyclus. Hier begint iets nieuws. Hier kies ik ervoor om mijn ruimte in te nemen. Om niet langer klein te blijven, maar volledig aanwezig te zijn en mijn stem te laten horen.

Waarom ik dit deel? Omdat mijn persoonlijke reis onlosmakelijk verbonden is met de transformatie waarin we als samenleving zitten.

🔋Alles is energie.

Ons onderwijssysteem heeft eeuwenlang met ons samengewerkt. Het heeft gedaan wat we ervan vroegen. Maar het past niet meer. We bewegen naar een nieuw tijdperk.

Zoals Lucas de Man in zijn show over geluk zegt: "De afgelopen 270 jaar is het met ons alleen maar beter gegaan. Maar daar komt nu een einde aan."

Toch doen we alsof dat niet zo is. We blijven doorgaan. Alsof we geen andere keuze hebben. Maar dat is niet eerlijk. Niet voor onszelf. En al helemaal niet voor de komende generaties.

We hebben een ander soort leiderschap nodig. Andere kernwaarden. Een nieuwe manier van samenleven.

Niet door terug te gaan naar een hutje op de hei, maar door te kijken, te voelen, te onderzoeken en te leren van wat was. Door dat te combineren met wat er nu is, en een samenleving te bouwen waarin opgroeien en leren het fundament vormen.

Want de kinderen van nu – en de generaties die nog komen – hebben net zo goed het recht om op hun eigen manier te leven. Op geluk en om op een moeiteloze manier door hun eigen pijn heen te gaan. Om te leren zoals het bij hen past.

En het is aan ons om dat in gang te zetten.

Om ze daarin mee te nemen. Om ze te vragen: "Waar kunnen we jullie ‘at service’ zijn?"

En tegelijk mogen we onze eigen kennis, alles wat er al is, combineren, behouden, aanpassen. Niet door het oude blindelings af te breken, maar door wijsheid te gebruiken om onderwijs te laten transformeren naar wat het werkelijk zou moeten zijn: een plek waar we kunnen opgroeien en leren.

Dit is waar ik voor sta. Dit is wat ik ga doen.

Mijn hele leven heeft me hier gebracht. Maar ik sta niet alleen. We staan als samenleving op een kantelpunt. Wat we nu doen, bepaalt niet alleen onze toekomst, maar ook die van de generaties na ons. Zoals Roman Krznaric in De Goede Voorouder stelt: "Echte vooruitgang meet je niet in jaren, maar in generaties." We dragen niet alleen onze eigen verhalen, maar ook die van hen die voor ons kwamen.

Ik kan beginnen zoals ik dat altijd deed: alleen. Maar deze keer kies ik ervoor om het SAMEN te doen. Omdat ik besef dat wat ooit werd ingehouden, nu mag stromen. Wat klein werd gehouden, mag er nu zijn.

Doe je mee?

Sluit je aan bij de KOMmunity – Samen leren, Samen inspireren, Samen innoveren.

Want deze transformatie gaat niet alleen over onderwijs. Het gaat over ons allemaal. Over hoe we samen deze nieuwe tijd vormgeven.

Begin klein. Vraag jezelf af: "Hoe raakt dit mij? Wat zegt dit over mij? En wat kan ik hier en nu doen?"

Want de toekomst is niet iets dat op ons afkomt.

Het is iets wat we hier en nu aan het creëren zijn.